سلام آقای روحانی. به شما تبریک می گوییم. بعد از چند هفته رقابت سنگین، سرانجام نام شما از صندوق های رای بیرون آمد. بخش زیادی از مردم چنان از پیروزی شما خوشحال اند و به شما امید بسته اند که تا پاسی از شب، در خیابان ها پارچه های بنفش می چرخاندند…

بله! شما با پشتوانه رای این مردم رییس جمهور شده اید. مردم به «تدبیر»ی که وعده داده اید،‌ «امید» بسته اند. آنها هر کدام خواسته هایی دارند که برآورده شدنشان را توسط شما محتمل تر دانسته اند. حالا هم که فرد مورد نظرشان، سکان دار دولت یازدهم شده، دارند حرف هایی را که در طول این چند هفته به آنها زده اید، در ذهن مرور می کنند. مثل این:‌ «اسپانیا را با تیم فوتبال رئال مادرید و بارسلونا می شناسند چه اشکالی دارد کشور ما دو تا تیم قوی در جهان داشته باشد که گوشه از شناسایی ایران با نام آن دو تیم باشد.» (روحانی در گفت و گو با رادیو ورزش/ ۱۲ خرداد)

بله شما وعده از دو تیم قوی داده اید، آن هم در سطح جهان! آیا می دانستید که خیلی از بنفش پوش های شنبه شب، چند هفته قبل هم در همین اتوبان ها و میادین، جشنی مشابه برگزار کرده بودند ولی پارچه ی آبی می چرخاندند؟ برای آنها، نه تیمی قوی در سطح جهان، که قهرمانی آسیا هم به رویا می ماند. نمی توان جهانی بود وقتی هنوز آسیایی هم نشده ایم…

هواداران استقلال خسته اند. تیمشان تنها نماینده ایران در جمع هشت تیم برتر آسیاست. ولی هر روز خبرهای عجیب و غریب از رفتن فلان بازیکن می شنوند. دائم به آنها می گویند تیم مشکل بودجه دارد، ولی هیچکس حاضر نیست از آنها بابت این بی «تدبیر»ی عذرخواهی کند. یکی استعفا می دهد و روز بعد بر می گردد و یکی می آید و می رود و نه دلیل آمدنش را می فهمیم و نه دلیل رفتنش را.

چند هفته به شروع لیگ مانده، ولی هواداران تصوری هم از ترکیب اصلی سال آینده ندارند. تیم هایی که چند سال است از آسیا دورند، تمریناتشان را شروع کرده اند (چقدر خوب) ولی تنها «امید» ایران به قهرمانی آسیای ۲۰۱۳، فقط تمرین «استعفا دادن» را پشت سر گذاشته است!

آقای روحانی! گوشمان پر است از «بدهی» و «استعفا» و «من سال دیگر در این تیم نیستم»! همه هم محق هستند! باید به بازیکنان حق بدهیم! به مدیرعامل! به هیات مدیره! به وزارت ورزش! به فدراسیون فوتبال! ولی چه کسی به «هواداران» حق می دهد؟

ما منتظر کسی هستیم که به «هواداران» حق دهد! و خب این «هواداران» سهم کمی از آراء ۱۸ میلیونی شما نداشته اند! آنها در کنار قیمت دلار و پنیر و پراید و دوستی با فلان کشور، دغدغه تیم محبوبشان را هم دارند. چون با استقلال می خندند و با استقلال می گریند و با استقلال زندگی می کنند! آنها می خواهند پول نفت علاوه بر سفره شان، به زمین چمن تمرینشان هم برود!

آسیای ۲۰۱۳ را که نمی دانیم! تا شما بیایید، داستانش به پایان رسیده. شاید با اتکا به تعصب آبی پوشان، به شیرینی! ولی ما می خواهیم زمانی برسد که فقط با تیم ها بجنگیم! نه اینکه رقیب اصلی مان، بحران باشد. بحرانی بی پولی، و بحران بی «تدبیر»ی!

آقای روحانی! «کلید» حل بحران ها دست شماست! نا «امید»مان نکنید…

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: